#1
Πεταμένα -τα σωθικά του ανθρώπου
Σα σκουπίδια -οι χαρές και οι λύπες
Σα σημάδια -που ορίζουν ψυχώσεις
Αποχρώσεις -Να κοκκινίζουν την πίσσα
Μας θυμίζουν -μια άλλη ζωή
Τις φωνές -πριν μας βουλώσουν το στόμα
Τις ορμές ενός αυθόρμητου έρωτα
Σκυφτός μέσα σε λάμψεις προόδου.
Εκεί που νεκροί καθορίζουν τα όρια.
Σκυφτός μέσα σε γυάλινους τοίχους,
να βλέπω ματιές τροχισμένες στο θέαμα.
Χλωμός, μέσα σε διάλυμα αέρα,
μια ανάσα που κόπηκε.
Χλωμός σε αδιέξοδα τρόμου,
να περιμένω τις νύχτες της άγνοιας.
Ποτέ δε μου το είπανε
Ποτέ δε το ζήτησα
Ποτέ δε συνήθισα
Και όμως σωπαίνω
Με μία απορία, να αντικρίζω τη θλίψη,
με νευρική ακαμψία, δύσκολα στέκομαι.
Με ένα άγγιγμα να νιώθω το θάνατο
ένα βήμα μακρυά.
Στην αυγή μιας άλλης όμορφης μέρας,
να προσπαθώ να σηκωθώ,
τη στιγμή που τα φώτα θα ανάψουν
και στα σκοτεινά η σκέψη να τρέχει,
σιωπηλά στο χάος της πληροφορίας,
να ψιθυρίζω και να ουρλιάζω
ενοχές που πήρα και έδωσα.
Με τη σιωπή.
Στο τέλος μιας άλλης όμορφης μέρας.
Να ακολουθώ, να εκλιπαρώ
τη στιγμή που τα φώτα θα ανάψουν
να χρωματίσουν εικόνες οργής
σιωπηλά στο χάος της πληροφορίας
να χαμογελάω και να δακρύζω,
να παρακαλάω για το φιλί του Ιούδα.
Ματωμένος -Πολιτισμένος -Ακρωτηριασμένος
Στα σοκάκια του χρόνου,
δίχως πυξίδα βαδίζω.
Χάνω τον προορισμό μου,
πότε μπρος και πότε πίσω.
Νιώθω άχρονος -Μια κουκκίδα στο κενό.
Και αθάνατος -Καμιά εξέλιξη, καμιά αλλαγή.
Νιώθω άπειρος -Έρημος χωρίς τελειωμό.
Είμαι άφθαρτος -Γυαλί που έγινε 1000 κομμάτια.
Αλύπητα, η κλεψύδρα γυρίζει.
Αργόσυρτα, πάντα επιστρέφει.
Και όσα προλάβαμε
Με την πρώτη ματιά
Και όσα αφήσαμε
Για πάντα χαμένα!
Ξεχνώ, ό,τι μου προκάλεσε πόνο και οργή.
Ξεχνώ, η σκέψη μου τώρα φέρνει ντροπή.
Ξεχνώ, να υποφέρω και αρχίζω να ζω.
#2
Δεν απορούμε, για κάθε πόνο στη ψυχή μας.
Σέρνουμε σκουριασμένα απωθημένα πίσω.
Άλλη όψη παίρνεις, φορές που σου το θυμίζω..
Πλεύσαμε σε ωκεανούς, χωρίς ουσιαστική πορεία.
Σχιστήκανε τα πανιά μας στην πρώτη τρικυμία.
Γεράσαμε πριν καλά να συναντήσουμε τη νιότη.
Καταραστήκαμε από αυτή που αποκαλούνε γνώση.
Ως πότε θα ψεκάζεται ασφυκτικά η θέληση?
Ως πότε θα μας αφαιρούν ακόμα λίγη ζωή?
Ως πότε θα μας στιγματίζει πάντα ο τρόπος που κοιτάζω αυτή?
Σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να αμυνθώ
Στο γλυκό χάδι της συνήθειας
Στον πειρασμό της υλικής προμήθειας
Μεταλλάξαμε την αλήθεια σε ένα ψέμα αποδεκτό.
Στην κατάποση νέας ζωής -Ζωής σε ένα κλίμα νοσηρό.
Σημαδεμένο στους αιώνες το δικό μας μυστικό.
Οχυρωμένες εποχές
Πνευματικής ομηρίας
Σωματικής επιδημίας
Ψυχικής ανωμαλίας
Νεκρικής ακαμψίας
Χάνουμε κάθε τι που μας φέρνει κοντά,
κάθε τι που μας δίνει πνοή,
κάθε μιλιά μπροστά στη σφαγή..
Στο δρόμο που ανοίξαμε όλοι νεκροί..
Ελπίδα μου είναι ένα κερί
που έχει σβήσει με τη πρώτη εκπνοή.
Ελπίδα μου είναι μόνο η σιωπή
μέσα σε θαλάμους νεκροτομείων.
Πότε θα έρθεις για να με βρεις
Φοβισμένος απ΄τις λέξεις
Για μια αλήθεια,
για ένα ψέμα,
για ένα πτώμα..
Κατάπιαμε το κλειδί που ανοίγει ορίζοντες ελευθερίας γι΄αυτό..
Κλειδωθήκαμε σε δόλιους καιρούς,
Αιχμάλωτοι σε ξένους σκοπούς,
Ανταλλάξαμε τη χαρά με τη θλίψη
ποιου ο ύπνος τα μάτια θα κλείσει?
#3
Ελπίδες κρεμασμένες.
Η πομπή τραβάει το πλήθος,
που συρρέουν σαν τις μύγες
στα σκατά και ο νεκρός
σέρνει τον όχλο σαν ποτάμι που
πάει όλα τα πτώματα του στη
θάλασσα...
Ανάθεμα
Αίμα κύλησε στη γη,
δάκρυα σβήσαν τη φωτιά.
Εκκόλαψη μιας νέας γενιάς.
Κυοφορήσαμε βρωμιά,
μας στοίχειωσε το μέλλον,
τώρα πια κοιτάμε χαμηλά.
Παιδιά του ουρανού, νεκρά...
Φιλί στο προσκεφάλι...
Σπέρνουν το θάνατο,
ποτίζουν με σιωπή,
ό,τι ελεύθερο κι όμορφο,
στο χώμα θα θαφτεί...
Για επόμενες γενιές,
κληρονόμοι του αβέβαιου,
της προσταγής εραστές,
ενός πάθους μη γόνιμου..
Ερινύες και εφιάλτες,
σπέρνουν το θάνατο,
φυτεύουν τη σιωπή.
Γίναμε κατοικίδια μιας ταχύτατης τεχνολογικής εξέλιξης,
με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο μοναχικοί, πιο δύστυχοι,
να ζεσταίνουμε το εγώ μας με τα ρούχα της ντροπής...
Πώς κοστολογείς τη ζωή σου, μέσα σε ένα διάγραμμα θανάτου?
Και να θα πέσεις τόσο χαμηλά,
η πίεση διαλύει το μυαλό.
Παράλυτος θα μείνεις μια ζωή,
μια σύγκρουση που σήμανε το τέλος..
Μια σύγκρουση που σήμανε το τέλος,
η ντροπή μας έκλεισε το στόμα,
η απώλεια μας έκανε φυτά....
Παραδώσαμε τα όπλα σιωπηλά και κρύψαμε το μίσος,
παγιδευτήκαμε σε ένα παρελθόν από γυάλινα συντρίμμια..
Μας έκοψαν τις φλέβες,
μας σχίσανε τα μάτια,
καρφώθηκαν μες την καρδιά,
μνημεία του μυαλού μας...
Δακρύσαμε παλιά, μα τώρα πια γελάμε,
στεκόμαστε σαν σκιάχτρα στον αέρα της ελπίδας..
Μας κόπηκαν οι φλέβες,
μας σχίστηκαν τα μάτια,
μαχαίρι μέσα στη καρδιά
η γνώση της ζωής μας.
Ματιά στο κενό, να εκλιπαρώ, με πόνο κι οργή και θυμό.
Να βρεθεί η στιγμή που θα αρχίσει ξανά η γιορτή..
Κάναμε βόλτες θολές μες τη νύχτα και τα άστρα μας βάλαν φωτιά στη καρδιά,
ρίξαμε χώμα σε τάφους γονέων και ξεμείναμε στην ερημιά...
Θα σηκωθώ και θα αντισταθώ δεν θα είμαι ξανά ένα λάθος..
Η οικονομική αυτή τροπή προσφωνεί την αρχή του τέλους,
ή το τέλος της αρχής....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου