Ένα ψυχάκι δολοφόνος αφηγείται τα γεμάτα καραμέλα παιδικά του χρόνια πίνοντας λευκό κρασί και εσύ δεμένος, ανήμπορος να κάνεις κάτι περιμένεις να δεις αν θα σε σκοτώσει αυτός ή κάποιος από τους συνεργούς του. Μπορεί να μη τους βλέπεις εσύ, αλλά -δυστυχώς για σένα- η σχιζοφρένεια είναι ισχυρότερη από την όραση. Τόσο που όσο προσπαθείς να λευτερωθείς πριν σε σφάξει, αρχίζεις και νιώθεις την παρουσία τους. Κάνεις απόπειρες να τους μάθεις, να εξοικιωθείς με τη φύση τους. Έστω και μέσω της ανάκλασης τους στο πρόσωπο του δολοφόνου. Ο πόνος και η εξάντληση άλλωστε, σε βοήθησαν να αφομοιωθείς. Τη μια στιγμή γίνεται πάρτι εις βάρος σου και την άλλη νιώθεις μόνος, μπροστά στο τίποτα. Προσπαθείς να εμψυχώσεις τον εαυτό σου "όλα είναι στο μυαλό μου".
Ξαφνικά σκέφτεσαι πως θα είναι λιγότερο επώδυνο και ψυχοφθόρο το να αποδεχθείς τον θάνατο παρά να προσπαθήσεις να τον αποφύγεις. Ούτως ή άλλως δείχνει σίγουρος. Και άρρωστος. Καλύτερα να αποκλείσεις το μυαλό του για να μην βασανίζεσαι. Να καταστείλεις το ένστικτο της επιβίωσης, να μην κουράζεσαι. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να αποσυνδεθείς από το σώμα σου. το κόσμο.
Ξυπνάς από το κρύο, σε μια πλατεία που σου φαίνεται οικεία, κάτι σου θυμίζει αλλά δεν είσαι και σίγουρος. Η μνήμη σου παίζει παιχνίδια. Αν και χωρίς νεφρό.. νιώθεις ελεύθερος.
