Μπροστά στο τίποτα.

Οι προθέσεις μετράνε πιο πολύ από τις πράξεις -ακόμα και αν αυτές δε λάβουν χώρα ποτέ. Κλέβουν τη παράσταση. Μαζί με τους εγωκεντρικούς μαλάκες, που όλοι αγαπάμε να μισούμε και να ανεχόμαστε. Μια εσωτερική ανάγκη να ταξιδεύει κανείς στον ηλίθια πλασμένο κόσμο τους. Η  ματαιότητα άλλωστε, πολλές φορές απορροφά τα πάντα. και αν γράφω πολλές φορές, είναι επειδή όλοι είμαστε περαστικοί από τις εναλλασσόμενες πραγματικότητες που μας επιβάλλουν. Ειδικά τώρα που το περίπτερο της γειτονιάς έγινε ιατρείο του ικα και προσπαθούν να μου μάθουν πως να ξεχάσω όσα μου μάθανε. Το κάπνισμα δε σκοτώνει, αλλά πίσω από την βαθιά ανάγκη του να φυσάς το καπνό στα μούτρα όσων αντιπαθείς, κρύβεται ένας φόρος που δε θα πλήρωνες διαφορετικά. Ένας σοφός γέρος έλεγε πως κάθε άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί το ρυθμό μέσα του, ακόμη και αν μείνει πίσω ή φύγει μόνος μπροστά. Δεν υπάρχει κάποιο μονοπάτι άλλωστε, μόνο πορείες που μοιάζουν με παιδικές μουτζούρες. Άλλες έντονες και με χοντρή γραμμή, να τονίζουν τα κύρια ρεύματα, και άλλες μικρές, σύντομες, ή και έξω από το χαρτί. Η επανάληψη σε μια παράξενη εποχή που όλα αλλάζουν στη στιγμή, για άλλους είναι πίστη, για άλλους αδιαφορία και για άλλους μια όμορφη ονειρεμένη ζωή. Γεμάτη τί?ποτα. Αδιέξοδο_

Ένας ψύλλος βάζει φωτιά στα άχυρα.

Πιστός στην ζωή ακόμη και αν τα πάντα γύρω του είναι νεκρά, ακόμη και αν δεν ακολούθησε ποτέ του τις οδηγίες χρήσης. Σκληροπυρηνικά ασταθής και σταθερά προβλέψιμος στις ακραία εναλλασσόμενες εκφάνσεις του. Ιδιαίτερα φιλικός με τους αντικοινωνικούς. Αιώνια απών και πανταχού παρών. Κύριος και κεριά και λιβάνια.


Το χειμώνα συνηθίζει να αράζει πάνω στην αερογέφυρα του περιφεριακού φορώντας τα κοντά καλοκαιρινά του ρούχα. Παρατηρεί το ηλιοβασίλεμα και αργότερα αφού πρώτα εξοικιωθεί με το σκοτάδι, και μειωθεί αισθητά ο αριθμός και θόρυβος των διερχόμενων αυτοκινήτων, ψαρεύει. Όταν βαρεθεί, βγάζει από την τσέπη του ένα ξυπνητήρι και το ρυθμίζει έτσι ώστε να χτυπήσει άμεσα, δίνοντας του το ελεύθερο να φύγει.


Σήμερα, καθώς περίμενα το λεωφορείο -στη στάση δίπλα από το περίπτερο-, τον άκουσα να λέει στον περιπτερά πως για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το ξυπνητήρι του απορυθμίστηκε σε σημείο να μένει εγκλωβισμένος στην ακατάπαυστη διαδικασία διαδοχής ονείρων, χτίζοντας το ένα μέσα στο άλλο. Ο περιπτεράς αφού πρώτα συμφώνησε με τον τρελό της γειτονιάς, σε μια προσπάθεια του να τον ηρεμήσει κάνοντας τον να σταματήσει να φωνάζει πως "όλα είναι ψεύτικα", πήρε στα χέρια του το ξυπνητήρι αναζητώντας την υποδοχή για μπαταρίες έχοντας κατά νου πως μάλλον τελείωσαν.


Αυτό που με ανησυχεί κάπως είναι το ότι καθώς έμπαινα στο λεωφορείο, άκουσα τον περιπτερά να λέει γεμάτος απογοήτευση "ο νηλ αρμστρονγκ με πρόδωσε, τόσες προετοιμασίες έκανα και δε με πήρε μαζί του στο φεγγάρι".


Αργότερα σκέφτηκα πως ίσως απλά να έφαγε πολύ κέηκ και παγωτό.

Toy story: τα παιχνίδια είμαστε εμείς

Στο βασίλειο της σιωπής,
το μυαλό σου φυλακισμένο μέσα σε μια γυάλα 
δέχεται μηνύματα αποκλειστικά από ψέματα και ψευδαισθήσεις
με μοναδικό μέσο την ύλη
και σκοπό την ηδονή.
Αρκεί να είσαι "σωστός"
και θα ανταμοιφθείς κατάλληλα.
Σε περίπτωση που πλήξεις,
ο πόνος
θα σου επιτρέψει να εκτιμήσεις την ζωή που είχες πριν
και να γυρίσεις βουρκωμένος σε αυτήν,
ζητώντας της να σε συγχωρέσει.
Αυτή σου η επιλογή οριοθετεί και την ελευθερία σου.
Ένας φαύλος κύκλος,
στον οποίο -ο χειρότερος σύμβουλος κάθε εποχής- η κοινωνία
σε πέταξε μέσα
και αργότερα η συνήθεια σε γαλούχησε
ώστε να υπογράψεις ισόβιο συμβόλαιο θανάτου.


Ακόμη και τα σκονισμένα παιχνίδια σου
μέσα στο σκοτάδι της αποθήκης
βγαίνουν κάθε βράδυ από τα χαρτόκουτα
και εξιστορούν το ένα στο άλλο ιστορίες του παρελθόντος
όλα όσα ζήσανε στα μέρη που με τη φαντασία σου τα πήγες.
Δε σε τιμωρούν που πρόδωσες τα όνειρα σου,
ξέρουν πως τουλάχιστον για αυτό, είσαι ο καταλληλότερος.


Κρύο, καιρός για τρίο. Ας αλείψουμε τα κορμιά μας με μέλι και ζάχαρη και ας βυθιστούμε και άλλο λοιπόν.