Γιατί σοδόμισα το κουφάρι του ψεύτη Μορφέα

Ονειρεύτηκα πως είμαι ο αέρας που παίζει με τα λουλούδια σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Ο ήχος του κύματος καθώς αυτό σκάει πάνω στα βράχια. Το πέταγμα μιας πεταλούδας σε ένα δυσπρόσιτο φαράγγι. Το χνούδι που παρασέρνει ο άνεμος και ταξιδεύει εδώ και 'κει. Η πηγή στη μέση του πουθενά που ξεδιψά τους περαστικούς ταξιδιώτες. Ένας γλάρος που πετά πάνω από ένα νησί κάπου στον Ειρηνικό. Τα παραμύθια της γιαγιάς που πάντα έχουν καλό τέλος. Η αγνότητα ενός τετράχρονου παιδιού. Το κάτασπρο χιόνι στη κορυφή του βουνού. Η βροχή που ξεδιψά το ξερό χώμα. Ένα παγόβουνο στο βόρειο πόλο αιώνια ακίνητο.


Ξύπνησα στη ζωή για να γίνω ο καρκίνος που γεννιέται στο πάγκρεας ενός πολιτικού. Η βαρύτητα που συνωμοτεί ώστε η μολότοφ να σκάσει μισό μέτρο πιο κοντά στη σαπίλα. Ένα λυσσασμένο  αδέσποτο με συνείδηση που δαγκώνει ανεξέλεγκτα κάθε έναν που μοιράζει φόλες. Το ράσο που γίνεται όλο και πιο ζεστό, όλο και πιο βαρύ για τον υποκριτή παπά. Μια πεταμένη μολυσμένη σύριγγα στην αυλή του σχολείου που περιμένει τους νεαρούς μαθητές να την καρφώσουν στα μούτρα του δασκάλου τους.  Η θέληση ενός παιδιού να καταστρέψει κάθε τι που ανήκει στο γκρίζο νεκρό χθες. Ο φόβος και η απειλή στα μάτια κάθε καταπιεστή. Τα σκατά στο δρόμο που περιμένουν έναν φιλήσυχο πολίτη να τα πατήσει. Το λίπος που συσσωρεύεται επικίνδυνα στην αορτή κάθε εξουσιαστή. Η φωτιά που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί για να σαρώσει τα πάντα. Τα χλωρά χόρτα που δέχονται τη φωτιά μόνο και μόνο για να κάψουν τα ξερά. 

Ύπνος... δίδυμος αδερφός του Θανάτου. Και σίγουρα μπάσταρδος.