Μεσημέρι, τελείως τυχαία στο κέντρο της πόλης.

Στην άκρη του πεζοδρομίου
μπροστά από ένα τρομακτικά μεγάλο γκρι κτίριο 
τα κλιματιστικά είναι περισσότερα από τα παράθυρα
-τα κλιματιστικά είναι παράθυρα? δεν είναι, ε? δε θυμάμαι-
κάθομαι και μεταλαμβάνω
τις σταγόνες που κατουράνε 
με χτυπάνε στο πρόσωπο
δροσίζομαι


γεύτηκα μία και μου ήρθε να ξεράσω


ένα λεωφορείο σταματά στη στάση δίπλα μου
λέω να μπω
(!) πλέον έχουν κλιματισμό (!)


απλά να.. βαρέθηκα να γυρνάω εδώ και ΄κει χωρίς να έχω πού να πάω.


περιμένω να κλείσουν οι πόρτες και να φύγει, δε θέλω να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα κάνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: