Schwartz & Anger

#1

Σε ένα δρόμο -ποτισμένο με αίμα
Πεταμένα -τα σωθικά του ανθρώπου
Σα σκουπίδια -οι χαρές και οι λύπες
Σα σημάδια -που ορίζουν ψυχώσεις
Αποχρώσεις -Να κοκκινίζουν την πίσσα
Μας θυμίζουν -μια άλλη ζωή
Τις φωνές -πριν μας βουλώσουν το στόμα
Τις ορμές ενός αυθόρμητου έρωτα


Σκυφτός μέσα σε λάμψεις προόδου.
Εκεί που νεκροί καθορίζουν τα όρια.
Σκυφτός μέσα σε γυάλινους τοίχους,
να βλέπω ματιές τροχισμένες στο θέαμα.
Χλωμός, μέσα σε διάλυμα αέρα,
μια ανάσα που κόπηκε.
Χλωμός σε αδιέξοδα τρόμου,
να περιμένω τις νύχτες της άγνοιας.


Ποτέ δε μου το είπανε
Ποτέ δε το ζήτησα
Ποτέ δε συνήθισα
Και όμως σωπαίνω


Με μία απορία, να αντικρίζω τη θλίψη,
με νευρική ακαμψία, δύσκολα στέκομαι.
Με ένα άγγιγμα να νιώθω το θάνατο
ένα βήμα μακρυά.


Στην αυγή μιας άλλης όμορφης μέρας,
να προσπαθώ να σηκωθώ,
τη στιγμή που τα φώτα θα ανάψουν
και στα σκοτεινά η σκέψη να τρέχει,
σιωπηλά στο χάος της πληροφορίας,
να ψιθυρίζω και να ουρλιάζω 
ενοχές που πήρα και έδωσα.


Με τη σιωπή.


Στο τέλος μιας άλλης όμορφης μέρας.
Να ακολουθώ, να εκλιπαρώ
τη στιγμή που τα φώτα θα ανάψουν
να χρωματίσουν εικόνες οργής
σιωπηλά στο χάος της πληροφορίας
να χαμογελάω και να δακρύζω,
να παρακαλάω για το φιλί του Ιούδα.


Ματωμένος -Πολιτισμένος -Ακρωτηριασμένος


Στα σοκάκια του χρόνου,
δίχως πυξίδα βαδίζω.
Χάνω τον προορισμό μου,
πότε μπρος και πότε πίσω.


Νιώθω άχρονος -Μια κουκκίδα στο κενό.
Και αθάνατος -Καμιά εξέλιξη, καμιά αλλαγή.
Νιώθω άπειρος -Έρημος χωρίς τελειωμό.
Είμαι άφθαρτος -Γυαλί που έγινε 1000 κομμάτια.
Αλύπητα, η κλεψύδρα γυρίζει.
Αργόσυρτα, πάντα επιστρέφει.


Και όσα προλάβαμε
Με την πρώτη ματιά
Και όσα αφήσαμε
Για πάντα χαμένα!


Ξεχνώ, ό,τι μου προκάλεσε πόνο και οργή.
Ξεχνώ, η σκέψη μου τώρα φέρνει ντροπή.
Ξεχνώ, να υποφέρω και αρχίζω να ζω.

#2

Επιλέξαμε την αυτοκαταστροφή μας.
Δεν απορούμε, για κάθε πόνο στη ψυχή μας.
Σέρνουμε σκουριασμένα απωθημένα πίσω.
Άλλη όψη παίρνεις, φορές που σου το θυμίζω..


Πλεύσαμε σε ωκεανούς, χωρίς ουσιαστική πορεία.
Σχιστήκανε τα πανιά μας στην πρώτη τρικυμία.
Γεράσαμε πριν καλά να συναντήσουμε τη νιότη.
Καταραστήκαμε από αυτή που αποκαλούνε γνώση.


Ως πότε θα ψεκάζεται ασφυκτικά η θέληση?
Ως πότε θα μας αφαιρούν ακόμα λίγη ζωή?
Ως πότε θα μας στιγματίζει πάντα ο τρόπος που κοιτάζω αυτή?


Σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να αμυνθώ
Στο γλυκό χάδι της συνήθειας
Στον πειρασμό της υλικής προμήθειας


Μεταλλάξαμε την αλήθεια σε ένα ψέμα αποδεκτό.
Στην κατάποση νέας ζωής -Ζωής σε ένα κλίμα νοσηρό.
Σημαδεμένο στους αιώνες το δικό μας μυστικό.


Οχυρωμένες εποχές
Πνευματικής ομηρίας
Σωματικής επιδημίας
Ψυχικής ανωμαλίας
Νεκρικής ακαμψίας


Χάνουμε κάθε τι που μας φέρνει κοντά,
κάθε τι που μας δίνει πνοή,
κάθε μιλιά μπροστά στη σφαγή..
Στο δρόμο που ανοίξαμε όλοι νεκροί..


Ελπίδα μου είναι ένα κερί
που έχει σβήσει με τη πρώτη εκπνοή.
Ελπίδα μου είναι μόνο η σιωπή
μέσα σε θαλάμους νεκροτομείων.


Πότε θα έρθεις για να με  βρεις
Φοβισμένος απ΄τις λέξεις
Για μια αλήθεια,
για ένα ψέμα,
για ένα πτώμα..


Κατάπιαμε το κλειδί που ανοίγει ορίζοντες ελευθερίας γι΄αυτό..


Κλειδωθήκαμε σε δόλιους καιρούς,
Αιχμάλωτοι σε ξένους σκοπούς,
Ανταλλάξαμε τη χαρά με τη θλίψη
ποιου ο ύπνος τα μάτια θα κλείσει?

#3

Πτώματα παντού, νεκρά.
Ελπίδες κρεμασμένες.
Η πομπή τραβάει το πλήθος,
που συρρέουν σαν τις μύγες
στα σκατά και ο νεκρός
σέρνει τον όχλο σαν ποτάμι που
πάει όλα τα πτώματα του στη
θάλασσα...


Ανάθεμα
Αίμα κύλησε στη γη,
δάκρυα σβήσαν τη φωτιά.
Εκκόλαψη μιας νέας γενιάς.
Κυοφορήσαμε βρωμιά,
μας στοίχειωσε το μέλλον,
τώρα πια κοιτάμε χαμηλά.


Παιδιά του ουρανού, νεκρά...
Φιλί στο προσκεφάλι...


Σπέρνουν το θάνατο,
ποτίζουν με σιωπή,
ό,τι ελεύθερο κι όμορφο,
στο χώμα θα θαφτεί...


Για επόμενες γενιές,
κληρονόμοι του αβέβαιου,
της προσταγής εραστές,
ενός πάθους μη γόνιμου..


Ερινύες και εφιάλτες,
σπέρνουν το θάνατο,
φυτεύουν τη σιωπή.


Γίναμε κατοικίδια μιας ταχύτατης τεχνολογικής εξέλιξης,
με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο μοναχικοί, πιο δύστυχοι,
να ζεσταίνουμε το εγώ μας με τα ρούχα της ντροπής...


Πώς κοστολογείς τη ζωή σου, μέσα σε ένα διάγραμμα θανάτου?


Και να θα πέσεις τόσο χαμηλά,
η πίεση διαλύει το μυαλό.
Παράλυτος θα μείνεις μια ζωή,
μια σύγκρουση που σήμανε το τέλος..


Μια σύγκρουση που σήμανε το τέλος,
η ντροπή μας έκλεισε το στόμα,
η απώλεια μας έκανε φυτά....


Παραδώσαμε τα όπλα σιωπηλά και κρύψαμε το μίσος,
παγιδευτήκαμε σε ένα παρελθόν από γυάλινα συντρίμμια..


Μας έκοψαν τις φλέβες,
μας σχίσανε τα μάτια,
καρφώθηκαν μες την καρδιά,
μνημεία του μυαλού μας...


Δακρύσαμε παλιά, μα τώρα πια γελάμε,
στεκόμαστε σαν σκιάχτρα στον αέρα της ελπίδας..


Μας κόπηκαν οι φλέβες,
μας σχίστηκαν τα μάτια,
μαχαίρι μέσα στη καρδιά
η γνώση της ζωής μας.


Ματιά στο κενό, να εκλιπαρώ, με πόνο κι οργή και θυμό.
Να βρεθεί η στιγμή που θα αρχίσει ξανά η γιορτή..


Κάναμε βόλτες θολές μες τη νύχτα και τα άστρα μας βάλαν φωτιά στη καρδιά,
ρίξαμε χώμα σε τάφους γονέων και ξεμείναμε στην ερημιά...


Θα σηκωθώ και θα αντισταθώ δεν θα είμαι ξανά ένα λάθος..


Η οικονομική αυτή τροπή προσφωνεί την αρχή του τέλους,
ή το τέλος της αρχής....................

Γιατί σοδόμισα το κουφάρι του ψεύτη Μορφέα

Ονειρεύτηκα πως είμαι ο αέρας που παίζει με τα λουλούδια σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Ο ήχος του κύματος καθώς αυτό σκάει πάνω στα βράχια. Το πέταγμα μιας πεταλούδας σε ένα δυσπρόσιτο φαράγγι. Το χνούδι που παρασέρνει ο άνεμος και ταξιδεύει εδώ και 'κει. Η πηγή στη μέση του πουθενά που ξεδιψά τους περαστικούς ταξιδιώτες. Ένας γλάρος που πετά πάνω από ένα νησί κάπου στον Ειρηνικό. Τα παραμύθια της γιαγιάς που πάντα έχουν καλό τέλος. Η αγνότητα ενός τετράχρονου παιδιού. Το κάτασπρο χιόνι στη κορυφή του βουνού. Η βροχή που ξεδιψά το ξερό χώμα. Ένα παγόβουνο στο βόρειο πόλο αιώνια ακίνητο.


Ξύπνησα στη ζωή για να γίνω ο καρκίνος που γεννιέται στο πάγκρεας ενός πολιτικού. Η βαρύτητα που συνωμοτεί ώστε η μολότοφ να σκάσει μισό μέτρο πιο κοντά στη σαπίλα. Ένα λυσσασμένο  αδέσποτο με συνείδηση που δαγκώνει ανεξέλεγκτα κάθε έναν που μοιράζει φόλες. Το ράσο που γίνεται όλο και πιο ζεστό, όλο και πιο βαρύ για τον υποκριτή παπά. Μια πεταμένη μολυσμένη σύριγγα στην αυλή του σχολείου που περιμένει τους νεαρούς μαθητές να την καρφώσουν στα μούτρα του δασκάλου τους.  Η θέληση ενός παιδιού να καταστρέψει κάθε τι που ανήκει στο γκρίζο νεκρό χθες. Ο φόβος και η απειλή στα μάτια κάθε καταπιεστή. Τα σκατά στο δρόμο που περιμένουν έναν φιλήσυχο πολίτη να τα πατήσει. Το λίπος που συσσωρεύεται επικίνδυνα στην αορτή κάθε εξουσιαστή. Η φωτιά που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί για να σαρώσει τα πάντα. Τα χλωρά χόρτα που δέχονται τη φωτιά μόνο και μόνο για να κάψουν τα ξερά. 

Ύπνος... δίδυμος αδερφός του Θανάτου. Και σίγουρα μπάσταρδος.

Η μητέρα των μαχών ή αλλιώς πράματα του διαόλου. κάλτσα.

Είχα φθάσει επιτέλους στο τέλος. Ή μάλλον στην αρχή του τέλους. Μετά από σκληρές μάχες σώμα με σώμα, δύσκολους γρίφους που έπρεπε να λύσω, ατελείωτες ώρες μέχρι να υλοποιήσω τη στρατηγική που είχα καταστρώσει... τέσσερα χρόνια τώρα, συνεχής πόλεμος. Είχα ξεχάσει κάθε τι άλλο, απόλυτα αφοσιωμένος στο στόχο μου. Αρχικά επιβίωση, έπειτα κυριαρχία.


Έμενε ένα τελευταίο βήμα για να ανακηρυχθώ νικητής. Έπρεπε  επιτέλους να συναντήσω και να ρίξω από το θρόνο του τον πιο δυνατό εχθρό που καλούμουν να αντιμετωπίσω.


Με αιφνιδίασε και ενώ αρχικά ένιωσα απίστευτα γυμνός μπροστά του, αφού είχε ισοπεδώσει κάθε μου προετοιμασία, μου εξομολογήθηκε πως κουράστηκε να με περιμένει και πως δε θα έπαιζε το ρόλο του. Θα αυτοσχεδίαζε, όντας αηδιασμένος από την όλη κατάσταση που επικρατούσε στον πλανήτη. Ομολογώ πως παρά τις όποιες μου προσπάθειες δε τον κατάλαβα.


Με ρώτησε αν νιώθω τυχερός και πριν προλάβω να απαντήσω πέταξε με δύναμη ένα κέρμα στον αέρα, το έπιασε πάλι λίγο πριν πέσει και με κοίταξε στα μάτια λέγοντας γεμάτος θυμό και σάλια "κορώνα ή γράμματα ρε καργιόλη" μπήγοντας και άλλο τη κάννη του όπλου του στο στόμα μου. Παράξενο, δεν ένιωθα την γεύση από το μέταλλο. Ελαττωματικό, σκέφτηκα.


Του εξήγησα πως εφόσον ήταν 50-50 και με κίνητρο τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων δε με ενδιέφερε να πω κάτι από τα δύο αλλά θα το έπαιζα αλητάκος που προσαρμόζεται στις σφαλιάρες της ζωής. Α και για να μη χάσω το στυλ μου, ναι, αυτό. Βλέπετε ήταν και ο μεγάλος γαλάζιος δράκος δίπλα καραδοκώντας, έτοιμος να με πνίξει με την εντυπωσιακή του φωτιά. Τουλάχιστον εκατό χιλιάδες χρώματα μαζί.


Απομάκρυνε το όπλο από το στόμα μου και κλαίγοντας με ρώτησε τι γνωρίζω για τους μουσώνες. Αφού πήρα μία βαθιά ανάσα, σε μία προσπάθεια να ηρεμήσω, του εξήγησα πως αυτά είναι πράγματα που κάθε ζευγάρι συζητάει μόνο του και καλό θα ήταν να είναι προσεκτικός άλλη φορά με το όπλο καθώς μου χτύπησε τον δεξί κυνόδοντα. Εντυπωσιάστηκε από το ύφος μου και τον λυπήθηκα, λίγο. Ή μάλλον καθόλου. Τι ψυχή μπορεί να έχει μία μηχανή?


Πήγα να ανοίξω συζήτηση για το κίνημα κατά των πλαστικών σακουλών όταν ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο. Ο φαντάρος που βάραγε σκοπιά στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς με ενημέρωνε με τρόπο πως έπρεπε να συντομεύω.


Παραλίγο να κλάψω -σίγουρα βούρκωσα-, δεν είχα νιώσει στο ελάχιστο τον κορεσμό. Η ώρα ήταν 5 το πρωί και έπρεπε να βρω το κουράγιο να πάω στη δουλειά.


Πληρωμένη ψυχοφθόρα εικονική μου πραγματικότητα, αντίο.

Microscopic structure of hardwoods

Προσπαθώντας κανείς να βρει τη μία και μοναδική έξοδο του δικού του λαβυρίνθου, θα διαπιστώσει πως είναι μια χαρά και πολύ καλή φάση όταν και άλλοι προσπαθούν μαζί του. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ακόμα και αν υπάρχει κόσμος εκεί έξω, έτοιμος και πρόθυμος να βοηθήσει, ουσιαστικά η κατάσταση παραμένει η ίδια αφού κανέναν δε μπορείς να δεις, παρά μόνο να ακούσεις φωνές. Δυστυχώς, οι πιο πολλές φέρουν λάθος οδηγίες, όχι απαραίτητα από πρόθεση. Άσε που ο λαβύρινθος είναι κατασκευασμένος από εσένα και το αν θα τα καταφέρεις κρίνεται καθαρά από τις δικές σου κινήσεις. Οι σκιές είναι εκεί έξω και εναλλάσσονται αλλά η ανάσα σου είναι το μόνο πράγμα που επαληθεύει την ύπαρξη σου, τον αγώνα σου για να βρεις την έξοδο. Ξέρασε επιτέλους τον χάρτη.

Τη στιγμή που ο Κορινός έστριβε κάπου στην Ολλανδία..

..μπαίνω στο σπίτι και βλέπω ένα φάκελο.


Δεν είχε τίποτα μέσα, αλλά μετά από δύο μέρες ο ταχυδρόμος έφερε τη σύνταξη της γιαγιάς και έτσι πήρα και ΄γω μερικά λεφτάκια.


Βασικά, του παππού πρέπει να ήταν η σύνταξη και ούτε που είχα ιδέα ότι ο ταχυδρόμος φέρνει συντάξεις.


Όπως και να ΄χει, η γιαγιά ή τέλος πάντων ο παππούς μου έδωσε αρκετά λεφτά. Τι να τα κάνεις όμως αν δε φτάνουν για να πάρεις ένα σφυροδρέπανο με μεταλλικά μέρη από ανοξείδωτο ατσάλι, φλας και πέντε χορδές.


Έτσι αποφάσισα να αγοράσω φαγητό για την μικρή μου πεταλούδα. Τηγανητό κεφτέ -χωρίς φλούδα.


Έφαγε -ρεύτηκε -έκλασε -χέστηκε -μέθυσε -ξέρασε -πέθανε.


Πέθανε όπως μόνο μία πεταλούδα θα μπορούσε να πεθάνει. Δηλαδή με το μοναδικό και αληθινό τρόπο που ξεψυχούνε οι πεταλούδες στις μέρες μας. Από όβερντόουζ ναρκωτικών, μπροστά από μία τηλεόραση.


Πέθανε. Κατ.

Μεσημέρι, τελείως τυχαία στο κέντρο της πόλης.

Στην άκρη του πεζοδρομίου
μπροστά από ένα τρομακτικά μεγάλο γκρι κτίριο 
τα κλιματιστικά είναι περισσότερα από τα παράθυρα
-τα κλιματιστικά είναι παράθυρα? δεν είναι, ε? δε θυμάμαι-
κάθομαι και μεταλαμβάνω
τις σταγόνες που κατουράνε 
με χτυπάνε στο πρόσωπο
δροσίζομαι


γεύτηκα μία και μου ήρθε να ξεράσω


ένα λεωφορείο σταματά στη στάση δίπλα μου
λέω να μπω
(!) πλέον έχουν κλιματισμό (!)


απλά να.. βαρέθηκα να γυρνάω εδώ και ΄κει χωρίς να έχω πού να πάω.


περιμένω να κλείσουν οι πόρτες και να φύγει, δε θέλω να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα κάνω.

Συνειδητοποίηση και κατανόηση της ύπαρξης (καιρικών φαινομένων)

Εγώ είμαι εγώ και δε μπορώ να το αρνηθώ.
Εγώ είμαι.
Εγώ.


Για να βρέξει, χόρεψε το χορό της βροχής.


Είτε βρέξει, είτε όχι.
Εγώ είμαι.
Εγώ.

Στην τελική, αν σου πονάει το κεφάλι..

κόψτο!

Πώς να επιβιώσετε μία έκτρωση

Σίγουρα η σημασία της εν λόγω απόφασης είναι μεγάλη για αυτό καλό είναι να περιορίσετε οποιαδήποτε πίεση που τυχόν μπορεί ν΄ ασκηθεί από τον άμεσο κοινωνικό σας περίγυρο ή το χρόνο. Το ιδανικότερο, βέβαια, είναι η τελική σας απόφαση να είναι καρπός βαθυστόχαστων και ειλικρινών συζητήσεων με τη φύση ή ακόμη και με άτομα που δε γνωρίζετε καθόλου. Σίγουρα κάποιοι από τους συνομιλητές σας θα είναι άτομα του αντίθετου φύλου οπότε αν δείτε ότι η κοινωνικότητα σας φέρνει αποτελέσματα προσπαθήστε να είστε συγκρατημένοι για να μην απομακρυνθείτε από το πρωταρχικό σας στόχο.

Εάν και εφόσον καταλήξετε στο ότι πρέπει να δώσετε τη μάχη και να παλέψετε ενάντια σε κάθε πιθανότητα αβεβαιότητας του μέλλοντος καλό είναι να πιείτε τσάι. Κάπνισμα, ναρκωτικά και αλκοόλ δεν ενδείκνυνται αφού το πιθανότερο είναι να "χαθείτε" στο δρόμο.

Στον προθάλαμο της απελευθέρωσης η αναμονή μπορεί να είναι αρκετά ψυχοφθόρα αλλά γρήγορα θα μετατραπεί σε γλυκιά προσμονή αφού η κλασσική μουσική κάνει θαύματα στις μέρες μας! Έτσι ο Μπαχ θα παίζει για εσάς λίγο πιο δυνατά από τους έντρομους χτύπους της καρδιάς σας και θα σας συντροφεύει στη προσπάθεια εξόντωσης κάθε σκέψης, αίσθησης, ενστίκτου. Βλέπετε εκτός από δραστικό ηρεμιστικό, είναι και η πιο δημοφιλής και φθηνή πόρνη. Μόλις 3,15 mb στα 128kbps και με ποιότητα ήχου πολύ παραπάνω του ανεκτού.

Επίσης, έχετε τη δυνατότητα να ξεφυλλίσετε όλα αυτά τα περιοδικά με τις εκθαμβωτικές πλαστές εικόνες που απαντάνε ένα μεγαλοπρεπές αρρωστημένο τίποτα στο "ρε, ξες τι είναι ζωή?" πλασάροντας ευκολοφόρετες ατάκες/εύηχους οργασμούς/εντυπωσιακά πιάτα/μοδάτες αισθητικές/δέκα κιλά τέχνη/"ακομπλεστάριστες" συμβουλές από κομπλεξικά πουτσόμουνα/υπερπολυτελή αυτοκίνητα/τουριστικούς προορισμούς/ηλίθια έξυπνες ιδέες αναπνοής.

Αφού περάσει η ώρα, την κατάλληλη στιγμή -δηλαδή αφού πρώτα καθοριστεί η τύχη της προηγηθέντος από εσάς  υπάρξεως- ένας Μίδας με γαϊδουρινά αυτιά θα σας οδηγήσει πετώντας στο χειρουργείο. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αρπάξετε τη ζωή από τα μαλλιά.

Διαλέγετε κορώνα ή γράμματα και ίσως σας κάτσει. Βέβαια υπάρχει και η πιθανότητα να εξαϋλωθεί το κέρμα κατά τη ρίψη οπότε να εγκλωβιστείτε στο τίποτα. Σε μια τέτοια περίπτωση -δυστυχώς- θα περάσετε κάποια χρόνια στη πραγματικότητα των άλλων μέχρις ότου το πλήρωμα του χρόνου ή κάποιος αλλοπρόσαλλος μπόγιας σας μαζέψει.

(!)  Προσοχή, πιθανόν να μη σας δοθεί ο χρόνος να αναλογιστείτε (!)
(!) ποιος πήρε τα δώρα από τα περιοδικά (!)

(!) ή να μην είναι αυτό το ζητούμενο (!)