Η μητέρα των μαχών ή αλλιώς πράματα του διαόλου. κάλτσα.

Είχα φθάσει επιτέλους στο τέλος. Ή μάλλον στην αρχή του τέλους. Μετά από σκληρές μάχες σώμα με σώμα, δύσκολους γρίφους που έπρεπε να λύσω, ατελείωτες ώρες μέχρι να υλοποιήσω τη στρατηγική που είχα καταστρώσει... τέσσερα χρόνια τώρα, συνεχής πόλεμος. Είχα ξεχάσει κάθε τι άλλο, απόλυτα αφοσιωμένος στο στόχο μου. Αρχικά επιβίωση, έπειτα κυριαρχία.


Έμενε ένα τελευταίο βήμα για να ανακηρυχθώ νικητής. Έπρεπε  επιτέλους να συναντήσω και να ρίξω από το θρόνο του τον πιο δυνατό εχθρό που καλούμουν να αντιμετωπίσω.


Με αιφνιδίασε και ενώ αρχικά ένιωσα απίστευτα γυμνός μπροστά του, αφού είχε ισοπεδώσει κάθε μου προετοιμασία, μου εξομολογήθηκε πως κουράστηκε να με περιμένει και πως δε θα έπαιζε το ρόλο του. Θα αυτοσχεδίαζε, όντας αηδιασμένος από την όλη κατάσταση που επικρατούσε στον πλανήτη. Ομολογώ πως παρά τις όποιες μου προσπάθειες δε τον κατάλαβα.


Με ρώτησε αν νιώθω τυχερός και πριν προλάβω να απαντήσω πέταξε με δύναμη ένα κέρμα στον αέρα, το έπιασε πάλι λίγο πριν πέσει και με κοίταξε στα μάτια λέγοντας γεμάτος θυμό και σάλια "κορώνα ή γράμματα ρε καργιόλη" μπήγοντας και άλλο τη κάννη του όπλου του στο στόμα μου. Παράξενο, δεν ένιωθα την γεύση από το μέταλλο. Ελαττωματικό, σκέφτηκα.


Του εξήγησα πως εφόσον ήταν 50-50 και με κίνητρο τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων δε με ενδιέφερε να πω κάτι από τα δύο αλλά θα το έπαιζα αλητάκος που προσαρμόζεται στις σφαλιάρες της ζωής. Α και για να μη χάσω το στυλ μου, ναι, αυτό. Βλέπετε ήταν και ο μεγάλος γαλάζιος δράκος δίπλα καραδοκώντας, έτοιμος να με πνίξει με την εντυπωσιακή του φωτιά. Τουλάχιστον εκατό χιλιάδες χρώματα μαζί.


Απομάκρυνε το όπλο από το στόμα μου και κλαίγοντας με ρώτησε τι γνωρίζω για τους μουσώνες. Αφού πήρα μία βαθιά ανάσα, σε μία προσπάθεια να ηρεμήσω, του εξήγησα πως αυτά είναι πράγματα που κάθε ζευγάρι συζητάει μόνο του και καλό θα ήταν να είναι προσεκτικός άλλη φορά με το όπλο καθώς μου χτύπησε τον δεξί κυνόδοντα. Εντυπωσιάστηκε από το ύφος μου και τον λυπήθηκα, λίγο. Ή μάλλον καθόλου. Τι ψυχή μπορεί να έχει μία μηχανή?


Πήγα να ανοίξω συζήτηση για το κίνημα κατά των πλαστικών σακουλών όταν ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο. Ο φαντάρος που βάραγε σκοπιά στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς με ενημέρωνε με τρόπο πως έπρεπε να συντομεύω.


Παραλίγο να κλάψω -σίγουρα βούρκωσα-, δεν είχα νιώσει στο ελάχιστο τον κορεσμό. Η ώρα ήταν 5 το πρωί και έπρεπε να βρω το κουράγιο να πάω στη δουλειά.


Πληρωμένη ψυχοφθόρα εικονική μου πραγματικότητα, αντίο.