Μέρος δεύτερο: Λίγο πριν ξημερώσει

Βρήκαμε τα κατάλληλα εργαλεία και με αυτά ακονίσαμε τα χέρια μας,

να δείχνουν τις αγνές τους προθέσεις.

Αποθηκεύσαμε τα μάτια μας σε ένα μεγάλο βάζο,

τουλάχιστον προς το παρόν αυτό που υπηρετούν δε το έχουμε ανάγκη.

Σπάσαμε τα τύμπανα των αυτιών μας,

πλέον η επικοινωνία μας θα είναι ουσιαστική και μόνο όταν κρίνεται αναγκαία.

Κόψαμε τις γλώσσες μας για να μη μας κατευθύνουν ποτέ ξανά σε λάθος μονοπάτια.

Μόνο άναρθρες κραυγές πια.

Γεμίσαμε τα πνευμόνια μας μαυρίλα,

γυρνώντας όλη τη πόλη,

να ταιριάζουν με τη ψυχή μας.

Τα πόδια μας,

σκληρά πλέον σαν τσιμέντο.

Κρεμάσαμε τις καρδιές μας στο λαιμό,

να είναι εκεί επαληθεύοντας την ύπαρξη τους
αλλά και το γεγονός πως δε μας κατευθύνουν απαραίτητα.