Όταν ο παππούς μου ερχόταν..

εγώ δεν υπήρχα

μα όταν μου εξιστορούσε όλα όσα πέρασε 

μέχρις ότου να βρει ένα τόπο να ξεκινήσει πάλι από την αρχή

τα μάτια του μου μαρτυρούσαν πως ήθελε να με περιμένει

να έρθουμε μαζί

αυτή του η συντροφικότητα

επαληθευόταν κάθε φορά που τον άκουγα να λέει

γεμάτος πόνο, φόβο και αγωνία

"φεύγαμε και δεν είχαμε πού να πάμε"

πάει καιρός που ξαναέφυγε

ξεκίνησε πάλι για το άγνωστο

αφού κανείς δεν γύρισε από 'κει 

να μας πει τι και πώς

ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που συναντιόμαστε τυχαία

μα πάντα αιφνιδιασμένος και συναισθηματικά φορτισμένος

χάνομαι στις συζητήσεις που συνηθίζαμε να κάνουμε

και είτε δε προλαβαίνω, είτε ξεχνάω να του πω πως

δεν έχω πολλά πράγματα και είμαι πάντα έτοιμος

για κάπου αλλού, κάπου πολύ μακρυά.