Πλύση εγκεφάλου με φθοροσουλφονικό οξύ.

Αδιαμφισβήτητα το πάγωμα εικόνας για περίπου μισό λεπτό στο δελτίο καιρού, όπου φαίνεται απλά ο χάρτης με διάφορες ενδείξεις για τη θερμοκρασία και την ένταση του αέρα, είναι από τις πιο γαμάτες στιγμές της τηλεόρασης. Ένα φρέημ ανά μισό λεπτό και η άψυχη φωνή μιας τύπισσας που πραγματικά λατρεύει τη δουλειά της. Και η πεντάλεπτη συζήτηση βέβαια, μεταξύ του σπήκερ και κάποιου παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, κανά τέταρτο πριν την έναρξη του παιχνιδιού, με φόντο το γεμάτο οπαδούς γήπεδο και τους παίκτες να προθερμαίνονται. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να κάνει κανείς ζάπινγκ και να παρακολουθεί μόνο διαφημίσεις, αφού έχουν αναβαθμιστεί σε σημείο να είναι πιο διασκεδαστικές και από δελτία ειδήσεων. Σκέτη αδρεναλίνη!


Ένας καθρέπτης που ενώ προτάσσει αλλαγές, πετυχαίνει την στασιμότητα σε κάθε επίπεδο.

Με οδηγό καταπιεσμένα ένστικτα.

Μαζεύουμε αποτσίγαρα βιαστικών περαστικών. Στις στάσεις των λεωφορείων θα βρεις αρκετά. Πρέπει όμως να προλάβεις τους πρώτους πρωινούς οδοκαθαριστές πριν τα χώσουν στους κάδους απορριμάτων ή τα κρύψουν στους υπονόμους με τις ξεμαλλιασμένες σκούπες τους. Καλύτερα να είσαι προσεκτικός αφού οπλοφορούν και δε δέχονται αντιδράσεις ή παρεμβολές κατά το "ιερό" -όπως το αποκαλούν- έργο τους. Πλέον η καθαριότητα δεν είναι μισή αρχοντιά αλλά ολόκληρη. Και τα σκυλιά λυτά.


Μερικές φορές, που τυχαίνει να βρέχει και το νερό ξεπλένει τα πάντα, ψάχνουμε τα δέντρα των πάρκων μήπως και βρούμε κανένα φρούτο. Βατόμουρα, μανταρίνια, πορτοκάλια, τέτοια πράματα. Αλλά τι να το κάνεις, ο εθισμός μας ζητάει άλλη τροφή, με περισσότερες χημείες. Άσε που πρέπει ακόμα και για αυτά τα ψίχουλα φρούτων να παλέψεις με την όξινη βροχή πριν τα αφήσει μισά. Οι περισσότεροι λένε δεν αξίζει. Έτσι, ψάχνουν ένα στεγνό μέρος να προφυλαχθούν.


Αν βρεις θέση σε λεωφορείο, να ξέρεις είσαι πολύ τυχερός. Κυρίως γιατί τα περισσότερα "111 εκτός λειτουργίας" είναι σχεδόν πάντα γεμάτα. Απίστευτη αίσθηση οικογενειακής γαλήνης και ζεστασιάς. Μόνο οι πόρτες ίσως σε τρομάξουν λίγο, επειδή ανοίγουν σε ανύποπτες στιγμές επιτρέποντας το κρύο να εισέλθει και επειδή όταν θες να βγεις , ο οδηγός σκαρφίζεται κάποια δικαιολογία, συνήθως "111 δε λειτουργούν". Α, και τα παράθυρα είναι τρομακτικά. Κυρίως λόγω της απουσίας τους.


Τα σπίτια τα σφράγισαν, να μη μυρίζει η πόλη πια μικροαστούς. Αλλά και πάλι δε περιορίστηκαν σε ικανοποιητικό βαθμό αφού δημιούργησαν μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Παντού καπνός. Φταίνε αυτά τα αρούρια που σπρώχνουν παράνομα κουβανέζικα πούρα από την κίνα.


Ακούγεται πως κάποιος άνθρωπος ελευθέρωσε ένα ξόρκι ονόματι "ο δαρβίνος δεν είχε δίκιο" και η φύση απάντησε με καθρεφτάκι, ξεγυμνώνοντας την ανθρώπινη φυλή από τη λογική. Αντιστράφηκαν οι ρόλοι, αλλά και πάλι όλοι αυτοσχεδιάζουν.


Για αυτό σου λέω, πάνε σχολείο να μάθεις γράμματα, να φύγεις από εδώ..

Μπροστά στο τίποτα.

Οι προθέσεις μετράνε πιο πολύ από τις πράξεις -ακόμα και αν αυτές δε λάβουν χώρα ποτέ. Κλέβουν τη παράσταση. Μαζί με τους εγωκεντρικούς μαλάκες, που όλοι αγαπάμε να μισούμε και να ανεχόμαστε. Μια εσωτερική ανάγκη να ταξιδεύει κανείς στον ηλίθια πλασμένο κόσμο τους. Η  ματαιότητα άλλωστε, πολλές φορές απορροφά τα πάντα. και αν γράφω πολλές φορές, είναι επειδή όλοι είμαστε περαστικοί από τις εναλλασσόμενες πραγματικότητες που μας επιβάλλουν. Ειδικά τώρα που το περίπτερο της γειτονιάς έγινε ιατρείο του ικα και προσπαθούν να μου μάθουν πως να ξεχάσω όσα μου μάθανε. Το κάπνισμα δε σκοτώνει, αλλά πίσω από την βαθιά ανάγκη του να φυσάς το καπνό στα μούτρα όσων αντιπαθείς, κρύβεται ένας φόρος που δε θα πλήρωνες διαφορετικά. Ένας σοφός γέρος έλεγε πως κάθε άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί το ρυθμό μέσα του, ακόμη και αν μείνει πίσω ή φύγει μόνος μπροστά. Δεν υπάρχει κάποιο μονοπάτι άλλωστε, μόνο πορείες που μοιάζουν με παιδικές μουτζούρες. Άλλες έντονες και με χοντρή γραμμή, να τονίζουν τα κύρια ρεύματα, και άλλες μικρές, σύντομες, ή και έξω από το χαρτί. Η επανάληψη σε μια παράξενη εποχή που όλα αλλάζουν στη στιγμή, για άλλους είναι πίστη, για άλλους αδιαφορία και για άλλους μια όμορφη ονειρεμένη ζωή. Γεμάτη τί?ποτα. Αδιέξοδο_

Ένας ψύλλος βάζει φωτιά στα άχυρα.

Πιστός στην ζωή ακόμη και αν τα πάντα γύρω του είναι νεκρά, ακόμη και αν δεν ακολούθησε ποτέ του τις οδηγίες χρήσης. Σκληροπυρηνικά ασταθής και σταθερά προβλέψιμος στις ακραία εναλλασσόμενες εκφάνσεις του. Ιδιαίτερα φιλικός με τους αντικοινωνικούς. Αιώνια απών και πανταχού παρών. Κύριος και κεριά και λιβάνια.


Το χειμώνα συνηθίζει να αράζει πάνω στην αερογέφυρα του περιφεριακού φορώντας τα κοντά καλοκαιρινά του ρούχα. Παρατηρεί το ηλιοβασίλεμα και αργότερα αφού πρώτα εξοικιωθεί με το σκοτάδι, και μειωθεί αισθητά ο αριθμός και θόρυβος των διερχόμενων αυτοκινήτων, ψαρεύει. Όταν βαρεθεί, βγάζει από την τσέπη του ένα ξυπνητήρι και το ρυθμίζει έτσι ώστε να χτυπήσει άμεσα, δίνοντας του το ελεύθερο να φύγει.


Σήμερα, καθώς περίμενα το λεωφορείο -στη στάση δίπλα από το περίπτερο-, τον άκουσα να λέει στον περιπτερά πως για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το ξυπνητήρι του απορυθμίστηκε σε σημείο να μένει εγκλωβισμένος στην ακατάπαυστη διαδικασία διαδοχής ονείρων, χτίζοντας το ένα μέσα στο άλλο. Ο περιπτεράς αφού πρώτα συμφώνησε με τον τρελό της γειτονιάς, σε μια προσπάθεια του να τον ηρεμήσει κάνοντας τον να σταματήσει να φωνάζει πως "όλα είναι ψεύτικα", πήρε στα χέρια του το ξυπνητήρι αναζητώντας την υποδοχή για μπαταρίες έχοντας κατά νου πως μάλλον τελείωσαν.


Αυτό που με ανησυχεί κάπως είναι το ότι καθώς έμπαινα στο λεωφορείο, άκουσα τον περιπτερά να λέει γεμάτος απογοήτευση "ο νηλ αρμστρονγκ με πρόδωσε, τόσες προετοιμασίες έκανα και δε με πήρε μαζί του στο φεγγάρι".


Αργότερα σκέφτηκα πως ίσως απλά να έφαγε πολύ κέηκ και παγωτό.

Toy story: τα παιχνίδια είμαστε εμείς

Στο βασίλειο της σιωπής,

το μυαλό σου φυλακισμένο μέσα σε μια γυάλα 

δέχεται μηνύματα αποκλειστικά από ψέματα και ψευδαισθήσεις

με μοναδικό μέσο την ύλη

και σκοπό την ηδονή.

Αρκεί να είσαι "σωστός"

και θα ανταμοιφθείς κατάλληλα.

Σε περίπτωση που πλήξεις,

ο πόνος

θα σου επιτρέψει να εκτιμήσεις την ζωή που είχες πριν

και να γυρίσεις βουρκωμένος σε αυτήν,

ζητώντας της να σε συγχωρέσει.

Αυτή σου η επιλογή οριοθετεί και την ελευθερία σου.

Ένας φαύλος κύκλος,

στον οποίο -ο χειρότερος σύμβουλος κάθε εποχής- η κοινωνία
σε πέταξε μέσα

και αργότερα η συνήθεια σε γαλούχησε
ώστε να υπογράψεις ισόβιο συμβόλαιο θανάτου.


Ακόμη και τα σκονισμένα παιχνίδια σου
μέσα στο σκοτάδι της αποθήκης
βγαίνουν κάθε βράδυ από τα χαρτόκουτα
και εξιστορούν το ένα στο άλλο ιστορίες του παρελθόντος
όλα όσα ζήσανε στα μέρη που με τη φαντασία σου τα πήγες.
Δε σε τιμωρούν που πρόδωσες τα όνειρα σου,
ξέρουν πως τουλάχιστον για αυτό, είσαι ο καταλληλότερος.


Κρύο, καιρός για τρίο. Ας αλείψουμε τα κορμιά μας με μέλι και ζάχαρη και ας βυθιστούμε και άλλο λοιπόν.

Πιο νεκρός από ποτέ.

Ένα ψυχάκι δολοφόνος αφηγείται τα γεμάτα καραμέλα παιδικά του χρόνια πίνοντας λευκό κρασί και εσύ δεμένος, ανήμπορος να κάνεις κάτι περιμένεις να δεις αν θα σε σκοτώσει αυτός ή κάποιος από τους συνεργούς του. Μπορεί να μη τους βλέπεις εσύ, αλλά -δυστυχώς για σένα- η σχιζοφρένεια είναι ισχυρότερη από την όραση. Τόσο που όσο προσπαθείς να λευτερωθείς πριν σε σφάξει, αρχίζεις και νιώθεις την παρουσία τους. Κάνεις απόπειρες να τους μάθεις, να εξοικιωθείς με τη φύση τους. Έστω και μέσω της ανάκλασης τους στο πρόσωπο του δολοφόνου. Ο πόνος και η εξάντληση άλλωστε, σε βοήθησαν να αφομοιωθείς. Τη μια στιγμή γίνεται πάρτι εις βάρος σου και την άλλη νιώθεις μόνος, μπροστά στο τίποτα. Προσπαθείς να εμψυχώσεις τον εαυτό σου "όλα είναι στο μυαλό μου".


Ξαφνικά σκέφτεσαι πως θα είναι λιγότερο επώδυνο και ψυχοφθόρο το να αποδεχθείς τον θάνατο παρά να προσπαθήσεις να τον αποφύγεις. Ούτως ή άλλως δείχνει σίγουρος. Και άρρωστος. Καλύτερα να αποκλείσεις το μυαλό του για να μην βασανίζεσαι. Να καταστείλεις το ένστικτο της επιβίωσης, να μην κουράζεσαι. Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να αποσυνδεθείς από το σώμα σου. το κόσμο.


Ξυπνάς από το κρύο, σε μια πλατεία που σου φαίνεται οικεία, κάτι σου θυμίζει αλλά δεν είσαι και σίγουρος. Η μνήμη σου παίζει παιχνίδια. Αν και χωρίς νεφρό.. νιώθεις ελεύθερος.

Όταν ο παππούς μου ερχόταν..

εγώ δεν υπήρχα

μα όταν μου εξιστορούσε όλα όσα πέρασε 

μέχρις ότου να βρει ένα τόπο να ξεκινήσει πάλι από την αρχή

τα μάτια του μου μαρτυρούσαν πως ήθελε να με περιμένει

να έρθουμε μαζί

αυτή του η συντροφικότητα

επαληθευόταν κάθε φορά που τον άκουγα να λέει

γεμάτος πόνο, φόβο και αγωνία

"φεύγαμε και δεν είχαμε πού να πάμε"

πάει καιρός που ξαναέφυγε

ξεκίνησε πάλι για το άγνωστο

αφού κανείς δεν γύρισε από 'κει 

να μας πει τι και πώς

ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που συναντιόμαστε τυχαία

μα πάντα αιφνιδιασμένος και συναισθηματικά φορτισμένος

χάνομαι στις συζητήσεις που συνηθίζαμε να κάνουμε

και είτε δε προλαβαίνω, είτε ξεχνάω να του πω πως

δεν έχω πολλά πράγματα και είμαι πάντα έτοιμος

για κάπου αλλού, κάπου πολύ μακρυά.

Υπό το μηδέν

κοιτάμε πως θα χωνέψουμε το παραμύθι

να φιμώσουμε τη συνείδηση μας

να αφεθούμε επιτέλους στον μορφέα

στον πάτο κολυμπάμε

πρώτη φορά ξέρουμε πού είμαστε

αλλά όχι πού θέλουμε να πάμε

φυσάει αέρας μα δε ξέρουμε αν είναι ευνοϊκός ή αντίθετος

τίποτα δε μας ηρεμεί 

τα ένστικτα μας αντιστράφηκαν

πήραν εκδίκηση από το λογικό μας εαυτό

κρατώ την αναπνοή μου μα πλέον αναπνέω ευκολότερα

περιμένουμε το τίποτα και τον κανένα

σκιές, ψέμματα, αναπάντητα ερωτήματα

η βρωμιά δε κρύβεται

μα πλέον εγκλωβιστήκαμε στο θέαμα αυτής

ηθικοί οδοστρωτήρες μας βοήθησαν στο βίαιο πέρασμα τους

πιο δυνατοί ακόμη και αν μας ευνούχισαν

βίασαν τη ζωή μας και μας ανάγκαζαν να βλέπουμε

ακόμα το κάνουν

μα πλέον συνηθίσαμε

δε κλαίμε, δε πονάμε

κουραστήκαμε

μας σκλάβωσαν για τα καλά

σπάσαμε τα δεσμά τους

μα η ελευθερία δεν ήρθε

όσα μας φύτεψαν μετά τη γέννηση μας

είναι πολύ πιο ισχυρά

η φύση τους τέτοια ώστε να 'ναι ζωτικής σημασίας για εμάς

αφουγκραστήκαμε τη θάλασσα

τα χαοτικά κύματα

τους αμέτρητους κόκκους άμμου

αμέτρητες απόπειρες να δραπετεύσουμε

ποια η φυλακή και ποια η πόρτα

ο θάνατος μονόδρομος και χωρίς αναίρεση

γλυκός πειρασμός

και την αβεβαιότητα του άγνωστου μετά

βαφτίσαμε αγάπη για τη ζωή

και γοητεία

υπολογίσαμε τα πάντα λάθος

μα ακόμα συνεχίζουμε για να μην αργήσουμε

να είμαστε στο πουθενά στην ώρα μας

μη χαθούμε στο δρόμο της ζωής

της ζωής τους

συχνές πυκνές κοπάνες

προσπάθειες μείωσης του χρόνου που σπαταλάμε
ακόμα ζούμε
και
ακόμα να ανασάνουμε

απειθαρχήσαμε στο πνεύμα της εποχής

κυνηγηθήκαμε μήπως και γλιτώσουμε τη τιμωρία

μα η τιμωρία είναι το αιώνιο κυνήγι

η κατοχή της αλήθειας

η αδυναμία έκφρασης αυτής

η αδιαφορία 

και η αναμονή του τέλους
το οποίο θα σημάνει μια νέα αρχή
.

Αποσπάσματα από το δελτίο ειδήσεων των 20:00

Βρήκανε το καλύτερο πεύκο και το κόψανε. Αφού πήρανε το καλύτερο μέρος του δέντρου, το αποθηκεύσανε. Το υπόλοιπο δέντρο θεωρήθηκε σκουπίδι και πετάχτηκε. Πριν αρχίσει η παραμικρή διαδικασία επεξεργασίας αυτού, του δώσανε ένα περιθώριο πέντε χρόνων για να ξεραθεί έτσι ώστε να είναι πιο "πρόθυμο". Έπειτα, το τροποποιήσαν ώστε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της κατασκευής. Αρχικά, το κόψανε σε ποικίλα μέρη, σχέδια, κομμάτια και το βάψανε κίτρινο, κόκκινο, πράσινο, μπλε. Στη συνέχεια, του προσάρμοσαν διάφορα μεταλλικά, πλαστικά, γυάλινα, πέτρινα υλικά και το ενίσχυσαν με την κατάλληλη και αναγκαία τεχνολογία. Το ρύθμισαν και έπειτα το τροφοδότησαν με την παρθενική του πηγή ενέργειας. Τέλος, το στείλανε στα ράφια επιλεγμένων μαγαζιών.


Ένα από αυτά, τυγχάνει να κοσμεί το τοίχο της κουζίνας στο σπίτι της γιαγιάς μου. Πάνω από το ψυγείο. Ένα ρόλοι- κούκος που εμπεριέχεται σε κάθε μου ανάμνηση από τότε που με θυμάμαι πιτσιρίκι να τριγυρνάω εδώ και ΄κει.


Χαχ, πάντα το έβρισκα ηλίθιο.


Δε πρόκειται ούτε για δέντρο, ούτε για κούκο. Δεν έχει καν ζωή. (ψυχή?). Είναι μηχανή. Κατασκευασμένη και ρυθμισμένη να μετράει το χρόνο βάσει του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος του επέτρεψε να μπει στη ζωή του, βάσει της αντίληψης του για αυτόν. Ψυχρά και απρόσωπα, ακριβώς όπως μια μηχανή, αναπαριστά την ώρα μέσω των δεικτών, της εμφάνισης του κούκου μετά το πέρας κάθε ώρας, καθώς και του ήχου που αυτός αναπαράγει. Μόνο αντάλλαγμα, κάποια ποσά ενέργειας ανά διαστήματα.


Κάποια στιγμή, ενώ οι δείκτες έδειχναν πώς η ώρα είναι 6 το απόγευμα, πετάχτηκε ο κούκος και είπε "Δύο και μισή!? Δε γαμιέται?! Κούκου- κούκου! Κούκου!".


Και δε γέλασε κανείς.

Η μεγάλη απορία της μικρής αννούλας

Άραγε αυτός ο "ξένος" που εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά σε ιστορίεςπαραμύθιαμύθουςκτλ, χωρίς κανένας να γνωρίζει το παραμικρό για αυτόν και τους γαμάει τη μάνα και καλά, τι ήταν? Κάποιος ευφυής που απλά βαφτίστηκε ξένος για να διαχωριστεί από μια ομάδα? Κάποιος που πέρασε χίλια χρόνια περισυλλογής στα βουνά και κατέβηκε για να παίξει με τους "κοινούς θνητούς"? Κάποιος όντως ξένος, δηλαδή αλλοδαπός, που απλά περιφερόταν σε διάφορες χώρες για να κερδίσει χρήματα και δόξα? Ο θεός μέσα σε ανθρώπινο σώμα, προσπαθώντας να κατανοήσει το δημιούργημα του? Εξωγήινος ίσως? Ή μήπως το μουνί της μάνας τους?

Γαμιούντα ιταπά ντα ρε ι

Ο Ζαχαρίας ποτέ δε γούσταρε τα λεωφορεία, έτσι την έβγαζε με τα πόδια ή με ποδήλατο.
"χίλιες φορές πόδια ρε. ο μόνος λόγος να πάρω λεωφορείο είναι για να μην πληρώσω εισιτήριο".
Τα είχε μισήσει από μικρός, όταν ακόμη ένιωθε τους άλλους τόσο μεγάλους και τόσο άκομψους, που η όποια ηρεμία και γαλήνη τον διακατείχε μέχρι λίγο πριν μπει, διαταρασσόταν. Το ένστικτο της επιβίωσης βαρούσε κόκκινο δηλώνοντας του πως είναι υπό απειλή χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει, και ο πανικός των αναπάντητων ερωτημάτων του έφερνε δυσφορία.


Μια μέρα, λόγω ενός τραυματισμού που δεν του επέτρεπε να περπατάει εύκολα χωρίς πόνο, αποφάσισε να μπει σε λεωφορείο μετά από καιρό. Βρήκε πολλές αλλαγές που ούτε καν είχε φανταστεί. Ένιωσε σαν τους άλλους που μυρίζουν κάτουρα και σκατά στο δρόμο για να ενημερωθούν για το "τι παίζει".


Πλέον υπήρχαν υφασμάτινα καθίσματα που σου παρείχαν μια κάποια άνεση καθώς παρατηρούσες το απρόσωπο ηλεκτρονικό ταμπλό από το οποίο περνούσε το μήνυμα "χάος είναι η κατάσταση που προκύπτει όταν μεταβληθούν έστω και κατ' ελάχιστο τα αρχικά δεδομένα ενός δυναμικού συστήματος.". Τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα μιας και υπήρχε έηρ κοντίσιον -ή τέλος πάντων ο ήχος αυτού- και στο αυτόματο μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων υπήρχε υποδοχή και για πιστωτική κάρτα. Επίσης, το λεωφορείο δε σταματούσε μόνο σε στάσεις, αλλά και σε ειδικά σημεία όπου για μισό λεπτό άνοιγαν οι πόρτες και άστεγοι/ζητιάνοι εκλιπαρούσαν για μια μπουκιά ψωμί δίνοντας την δυνατότητα στους επιβάτες να ευεργετήσουν.


Κάποια στιγμή, η ηχογραφημένη φωνή μιας ανοργασμικής 35αρας -που πριν από κάθε στάση ηχούσε για να ενημερώσει το επιβατικό κοινό- είπε "η εντροπία της θερμοδυναμικής μπορεί να ιδωθεί ως εφαρμογή της εντροπίας στη θεωρία πληροφορίας.". Τότε, ένα οχτάχρονο κοριτσάκι κάρφωσε με μανία το πολύχρωμο γλειφιτζούρι του στο μάτι της μαμάς του και άρχισε να κλαίει ουρλιάζοντας, χτυπώντας και βρίζοντας την. Κλάμα που σταμάτησε από τον κρότο του πιστολιού μιας πουτάνας, η οποία αφού σκότωσε το νταβατζή της, τον χάιδεψε στοργικά στο πρόσωπο.


Από εκείνη τη μέρα και έπειτα, ο Ζαχαρίας χρησιμοποιεί σε καθημερινή βάση λεωφορεία για τις μετακινήσεις του. Και μόνο η σκέψη ότι θα μπει στο λεωφορείο του δίνει κουράγιο και χαρά να ξεκινήσει τη μέρα του. Ένα κύμα θετικής ενέργειας πλημμυρίζει το σώμα του, εξασφαλίζοντας ισορροπία και αρμονία σώματος και ψυχής.


 Όπως και να έχει πάντως, παράξενο όνομα για γάτο.

It's so shitty in the city.

Dirty politicians.
Dirty judges.
Dirty cops.
Dirty dishes in the sink.

Η [ ανιδιοτέλεια ] και η [ αγνότητα ] των αισθημάτων και των προθέσεων.

Η μνήμη

μια καλοπληρωμένη πουτάνα από την οποία ζητάς μια ψεύτικη αληθινή αγκαλιά.

Είναι εκεί όταν η συνείδηση σου μπαίνει σε μονοπάτια και διεργασίες σκέψης που επαληθεύουν ότι αυτές οι λέξεις είναι
σπασμένες βιτρίνες, βουρκωμένα μάτια, εκτρώσεις, ξερασμένα όνειρα.

Άλλες φορές νηφάλια, άλλες μεθυσμένη.

Θα έρθει να σου ψιθυρίσει στιγμές που έζησες ή ονειρεύτηκες,

προσφέροντας σου απλόχερα πόνο

ή εφήμερο χαμόγελο,

προάγγελο μεγαλύτερου πόνου.

Λέξεις άχρηστες,
λέξεις κενές, 
λέξεις παιδικές αναμνήσεις,

λέξεις ξένες, 
λέξεις μακρινές, 
λέξεις παραμύθια.

Ανιδιοτέλεια.

Αγνότητα.

Ακριβώς ότι και τα χρώματα για ένα τυφλό.

Πότε επιτέλους?

Οι καμπάνες θα φέρουν τα χαρμόσυνα νέα

πνίγοντας τις σειρήνες της σαπίλας

και ο κρότος του πιστολιού της μικρής αννούλας

εκτός από το τέλος της ζωής της

θα σημάνει και την αρχή του τέλους.

Ανά τους αιώνες τυχαίνει μερικά κύματα να είναι ακριβώς ίδια.

Ένας εμφανώς ταλαιπωρημένος τοξικομανής με πλησίασε στο κέντρο της πόλης και μου ζήτησε πενήντα λεπτά ομολογώντας μου μάλιστα γεμάτος ειλικρίνεια το λόγο για τον οποίο τα ήθελε. Τον προσπέρασα χωρίς καλά καλά να τον αφήσω να τελειώσει αλλά το βλέμμα του αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Δεν έχω ιδέα αν έβλεπε ή απλώς εστίαζε κάπου αλλού προσποιητά για να μη τρομάζει το κόσμο, άλλωστε δε με κοίταξε καθόλου ώστε να μπορώ να είμαι σίγουρος. Δύο κόκκινα μικρά κουρασμένα μάτια που αντικατόπτριζαν τα πάντα γύρω από το τίποτα, την απόλυτη αλήθεια για το μεγαλύτερο ψέμα, την απόγνωση για μια ψευδαίσθηση ελευθερίας.

Συνέχισα τη πορεία μου μέσα στη ζούγκλα αρνούμενος να προσφέρω νερό και τρόφιμα σε έναν άγνωστο, παράξενο και ίσως επικίνδυνο τύπο που συνάντησα στη μέση του πουθενά. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι πετάχτηκε απότομα μέσα από τη πυκνή βλάστηση και με τρόμαξε. Ίσως το ότι είχα λίγες προμήθειες. Δε ξέρω. Διαίσθηση. Ένστικτο. Κούραση. Ή απλά ηλίθιος εγωισμός και εμμονή στην αρχική βιαστική απόφαση που σχημάτισα χωρίς καν να σκεφτώ όλες τις παραμέτρους. Αφού διάνυσα μία αρκετά μεγάλη απόσταση -την οποία και βάφτισα "ασφαλή"- και με το βλέμμα του ζωντανό στο μυαλό μου, κάθισα να ξεκουραστώ και μόλις απέκτησα μια κάποια άνεση με το περιβάλλοντα χώρο και ηρέμησα, πάγωσα.

Θυμήθηκα τη πρώτη μέρα στο λύκειο, λίγο πριν τον αγιασμό, ήταν αυτός που με καλοσώρισε στο νέο μου κάτεργο αρπάζοντας μου το διαφημιστικό τετράδιο που μοίραζαν στην είσοδο. Μια διαφορά πέντε χρόνων σε εκείνες τις ηλικίες είναι ιδανική για να τρομοκρατεί ή/και να χειραγωγεί ο μεγαλύτερος τον μικρότερο. Ο Χ. επέλεξε το πρώτο. Βλέπετε, εγώ κέρδιζα χρονιά, ο Χ. ήθελε δύο χρονιές σε κάθε τάξη για να τα καταφέρει. Ήταν γνωστός σε όλα τα παιδιά, τον ήξεραν όλοι οι καθηγητές με το μικρό του, ήταν στη κορυφή της ιεραρχημένης κλίκας του και από όσο είχα αντιληφθεί αφορμή πολλών συζητήσεων. Τελικά, το βγάλαμε μαζί το λύκειο, αν και μετά την ανάρτηση των αποτελεσμάτων από τις πανελλήνιες δεν μπορώ να είμαι και τόσο σίγουρος ότι είχε αίσιο τέλος και ο Χ. μιας και η καθημερινή τριβή στο σχολείο -που ήταν και ο μοναδικός χώρος αλληλεπίδρασης μας- έλαβε τέλος.

Πριν λίγες μέρες, πληροφορήθηκα από κοινό γνωστό πως ο Χ. πέθανε από υπερβολική δόση και η αλήθεια είναι πως η αρχή και το τέλος του συνειρμού που έκανα στο άκουσμα αυτής της είδησης αναπόφευκτα ήταν γύρω από το τετράδιο που μου είχε αρπάξει. Άραγε τι να απόγινε? Το πέταξε λίγα λεπτά αφότου μου το πήρε από τα χέρια? Το έκανε σαίτες για να αποδιοργανώσει το μάθημα στη τάξη? Το γέμισε ποιήματα? Ή μήπως θα μείνει αιώνια κενό σε μια γωνία του άδειου παιδικού δωματίου του στο πατρικό του?

Μέρος άγνωστο, άγνωστο μέρος ?/?

Μάλλον σε πηγάδι.
Ξερό πηγάδι.
Μόνο μέσο διαφυγής ένας τυφώνας με επίκεντρο αυτό.
Αφιλόξενο πηγάδι που μας κρατά παρά τη θέληση μας.


Μας λυπήθηκε ο χρόνος και αφαίρεσε το προσωπείο του.
Δεν είναι γιατρός.
Είναι μία σέξι νοσοκόμα που δεν έχει ιδέα από ιατρική.
Κρύα, ανοργασμική, σχιζοφρενής.
Το μονοπάτι προς το θάνατο.
Το μεσοδιάστημα που λέγεται ζωή.


Κοιταχτήκαμε και ο ένας είδε στα μάτια του άλλου την αλήθεια του.
Αποφασίσαμε να σπάσουμε όλους τους καθρέπτες.
Αυτοί είναι ο εχθρός.
Το πηγάδι.
Ο θάνατος.


Διαπιστώσαμε πως το α' πληθυντικό είναι λίγο για κάποιον που είναι ένας,

πόσο μάλλον όταν νιώθει κανένας.

Μέρος τροία

Περιμέναμε καρτερικά να γνωρίσουμε τον ήλιο,

αποφασισμένοι να του επιτρέψουμε να κάψει το δέρμα μας.

Θέλαμε με αυτό το τρόπο να τον κάνουμε φίλο,

όμως ακόμη και αν δεν τα καταφέρναμε,

θα του υποδεικνύαμε τον κοινό εχθρό.

Θα μας βοηθούσε επαληθεύοντας την παρουσία του εχθρού,

μαρτυρώντας κάθε στιγμή τη θέση του.

Την φύση του.

Τις προθέσεις του.

Τις ιδέες του.

Θα τον ξεγύμνωνε για να είναι δίκαιος ο αγώνας.

Ήμασταν όσο πιο έτοιμοι μπορούσαμε και ακόμη και αν δεν καταφέραμε να εξαλείψουμε πλήρως κάθε ψεγάδι περί ανωτερότητας του,

θα στεκόμασταν ως ίσοι απέναντι του.

Δε βασιζόμασταν στη τύχη ή σε δούρειους ίππους.

Κανένας δισταγμός.

Καμία αναστολή.

Κανένας φόβος.

Μόνο μίσος.

Ακόμα περιμένουμε την ανατολή.

Μέρος δεύτερο: Λίγο πριν ξημερώσει

Βρήκαμε τα κατάλληλα εργαλεία και με αυτά ακονίσαμε τα χέρια μας,

να δείχνουν τις αγνές τους προθέσεις.

Αποθηκεύσαμε τα μάτια μας σε ένα μεγάλο βάζο,

τουλάχιστον προς το παρόν αυτό που υπηρετούν δε το έχουμε ανάγκη.

Σπάσαμε τα τύμπανα των αυτιών μας,

πλέον η επικοινωνία μας θα είναι ουσιαστική και μόνο όταν κρίνεται αναγκαία.

Κόψαμε τις γλώσσες μας για να μη μας κατευθύνουν ποτέ ξανά σε λάθος μονοπάτια.

Μόνο άναρθρες κραυγές πια.

Γεμίσαμε τα πνευμόνια μας μαυρίλα,

γυρνώντας όλη τη πόλη,

να ταιριάζουν με τη ψυχή μας.

Τα πόδια μας,

σκληρά πλέον σαν τσιμέντο.

Κρεμάσαμε τις καρδιές μας στο λαιμό,

να είναι εκεί επαληθεύοντας την ύπαρξη τους
αλλά και το γεγονός πως δε μας κατευθύνουν απαραίτητα.

Μέρος πρώτο: 2η γέννηση

Ανακαλύψαμε την ζωή και ενώ αρχικά μας συνεπήρε η γοητεία που εκπέμπει λόγω της αρμονικής συνύπαρξης ασκήμιας και ομορφιάς, την αρνηθήκαμε.

Παραμυθιαστήκαμε από την ματαιοδοξία, αλλά τα ψέμματα της δε μας πείσανε για πολύ και έτσι προτιμήσαμε να μπούμε στο ίδιο κελί με την ανιδιοτέλεια, εκεί όπου ο χρόνος είναι νεκρός.

Κουραστήκαμε από την συνεχή ασαφή διαίσθηση ψευδαισθήσεων και  αφού γεμίσαμε ένα κουβά με ποικίλες εμπειρίες, τον πετάξαμε στο γκρεμό.

Μισήσαμε αυτούς που λόγω της περιορισμένης πραγματικότητας τους, φέραν μόνο πόνο. Αφού γίναμε ανεκτικοί σε αυτόν, υποσχεθήκαμε πως θα απογοητεύσουμε.

Μηδενίσαμε κάθε ηθική που μας είχαν ποτίσει για να μπορέσουμε να νιώσουμε το οξυγόνο στα πνευμόνια μας.

Κεραστήκαμε νόηση για να μεθύσουμε από τις παραισθήσεις του απείρου.

Βρήκαμε το διακόπτη εναλλαγής πραγματικοτήτων και τον χαρίσαμε στις μαϊμούδες.

Αγαπήσαμε τον θάνατο γιατί μπροστά του είμαστε όλοι ίσοι.

Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Πάει καιρός από τότε που κατάλαβα τι κουφάλα είσαι.

Όπως επίσης και τι δυνάμεις διαθέτεις ώστε να βαφτίζεις κατά το δοκούν όποιον δε σιωπά ως ένδειξη υποταγής και προσπάθειας εναρμόνισης μαζί σου.

Το μόνο που εκτιμώ σε σένα, είναι το ασυναίσθητο χιούμορ σου.

Πουτάνα κοινωνία.

Οτιδήποτε πριν το τέλος είναι απλά ακόμη ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό.

Το καζάνι δε βράζει πια

πέταξαν μέσα πολλά και διάφορα για να σταματήσουν τη βράση

πλέον πετάνε λιγότερα, πιο μεθοδευμένα, πιο δραστικά

τα απαραίτητα δηλαδή για να συντηρείται σταθερά στο στάδιο αυτό.

Μερικές φορές ξεχειλίζει βέβαια

και τότε είναι που μπορείς να παρατηρήσεις ποικίλες αντιδράσεις.

Θα δεις κάποιους να τρέχουν να μαζέψουν κάθε τι που απορρέει από αυτό

άλλους να πονάνε και να καθορίζουν τις δράσεις τους βάσει αυτού

άλλοι να ξεκινάνε την "τίμια δουλειά τους για το καλό όλων"

και υπάρχουν και αυτοί που για διάφορους λόγους

είτε περιορίζονται για να μη λερωθούν

είτε βουτάνε μέσα.

Ανυπομονώ για τη στιγμή που το καζάνι

λόγω μακροχρόνιας κακής και συνεχής χρήσης

θα καταρρεύσει.

Το σβήσιμο της φωτιάς

που τόσο καιρό το βασανίζει

θα είναι λυτρωτικό.

Η νίκη της ήττας στο πιο μπάσταρδο και στημένο παιχνίδι.

Οι ρόλοι δε θα έχουν σημασία ύπαρξης πια

αφού τόσο ο πόνος όσο και τα συμφέροντα

θα μηδενιστούν.

Τότε λοιπόν

-σίγουρα τότε-

θα δούμε όλους αυτούς που κάθονται σε μια γωνίτσα

ντυμένοι με ψεύτικα χαμόγελα και δάκρυα

χειροκροτώντας ειρωνικά

αναπνέοντας εις βάρος όλων

να εξαϋλώνονται.

Γνώρισα κάποιον άστεγο ένα βράδυ που μου ψιθύρισε μεθυσμένος..

Αντικομπλεξικοί κομπλεξάρες με βιτρίνες -στολές, πιο ανέραστοι και από κούκλες φουσκωτές

Τοξικομανείς νηφάλιοι, ελεύθεροι πολιορκημένοι από μάχες του χθες

Καθωσπρέπει πιονάκια αγκαζέ γούτσου -γούτσου, η αγάπη αλληλένδετη με το μέγεθος πούτσου

Κάγκουρες ακάμπ οπαδοί, οι μελλοντικοί μικροαστοί μπροστά στη tv

Μακάριοι αυτοί που χάνονται στην ύλη

το φαίνεσθαι

το κυνήγι για καταξίωση κοινωνική

ή περιορίζονται από κάποια σάπια ηθική

γιατί δε μπορούν να δουν τι πραγματικά ακτινοβολεί μια ψυχή.

Σε μερικές περιπτώσεις οι σταγόνες της βροχής εξατμίζονται πριν φτάσουν στην επιφάνεια. Τα σταγονίδια νερού συνενώνονται σε μεγαλύτερα μέσω της σύγκρουσης μεταξύ τους μέσα στα σύννεφα. Το τελικό μέγεθος των σταγόνων ποικίλλει. Η κανονική βροχή, σε (σχετικά) μη ρυπασμένη (ατμοσφαιρικά) περιοχή έχει pH της τάξης του 5,2, κάνοντάς την ελαφρά όξινη.

Πόσους χωράει το πορτοκαλί?

Σε μία από τις εισόδους της πόλης, εκεί μ' αρέσει να αράζω.
Κάθομαι και χάνομαι παρατηρώντας αυτοκίνητα πράσινα κίτρινα μπλε φουξ, μηχανές με μηχανάκια, μπάτσοιγουρούνιαδολοφόνοι, ασθενοφόρα με σειρήνες, φορτηγά καινούρια παλιά βαμμένα, λεωφορεία άδεια γεμάτα.
Αν και περνάνε γρήγορα, εστιάζοντας σε ένα μόνο, μπορείς να αντλήσεις κάποιες πληροφορίες για το ποιόν του οδηγού.. ή έστω να μαντέψεις. 
Οι φραγκάτοι με τα τζιπ που δε πήγαν ποτέ βουνό, οι κάγκουρες με τις εξατμίσεις και της ίδιας ποιότητας μουσικές να δονούν τα πάντα, η εργατιά με το απλό συμβατικό αμάξι που "καλά κάνει τη δουλειά του", ο ρουμάνος φορτηγατζής που έσκασε με 2 τόνους καρφίτσες, ο νευρικός ταξιτζής που δε βρίσκει πελάτη, ο τσίτα γκάζια και ο εξίσου επικίνδυνος 75άρης λάου λάου οδηγός, ο επαγγελματίας με το βανάκι της εταιρίας -συνεχείς στάσεις-, ο κλισέ άνδρας που θα κράξει την μπροστινή κλισέ άμπαλη γυναίκα οδηγό, το λεωφορείο με την όμορφη ουρά σαν σε πορεία..
Δεδομένου ότι στη συγκεκριμένη διασταύρωση υπάρχει ακατάπαυστη ροή οχημάτων θεωρείται λογική η ύπαρξη φαναριών.
Ωστόσο, δεν προσφέρουν και πολλά πέρα από ψευδαισθήσεις ασφάλειας και οργάνωσης.
Δεν είναι λίγα τα ατυχήματα, αφού κάποιοι επαναπαύονται σε αυτά και μόλις ανάψει πράσινο ξεκινάνε χωρίς να ελέγξουν, άλλοι μάθανε να μη περιμένουν και υπολογίζουν πως προλαβαίνουν να χωθούν στο μεσοδιάστημα μεταξύ του δικού τους κόκκινου και του απέναντι πράσινου και άλλοι απλά περνάνε επειδή.
Οφθαλμαπάτες που καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά.
Σήμερα το βράδυ, τα φανάρια δε λειτουργούσαν και παρά τον μεγάλο αριθμό των διερχόμενων οχημάτων, όλοι διπλοτσεκάρανε πριν διασχίσουν τη διασταύρωση. Από τον πιο κακούλη βιαστικό μέχρι αυτόν που δεν είχε προορισμό.
Μου φάνηκε κάπως αστείο.
Μετά σκέφτηκα ότι υπάρχουν πολλά "φανάρια".

Και τι είναι αληθινό?

Ένας 7χρονος φίλος ισχυρίζεται πως οι καθρέφτες είναι μαγικοί αφού χωράνε μέσα πάρα πολλούς ζωγράφους που ακατάπαυστα αποτυπώνουν οτιδήποτε είναι μπροστά τους. Ή μάλλον, είναι μαγικοί γιατί περιέχουν μια σταγόνα από ένα σπάνιο υπερπολύτιμο υγρό, το οποίο μετά από διάφορες διεργασίες προσαρμόζεται έτσι ώστε να βλέπουμε το είδωλο μας. Ή καλύτερα όχι, οι καθρέφτες δεν είναι μαγικοί! Είναι παράθυρα από παλιά και άχρηστα πλέον  διαστημόπλοια, που λόγω διάφορων πραγμάτων που συμβαίνουν εκεί έξω στο παράξενο σύμπαν, έχουν αποκτήσει αυτή την ιδιότητα! Ναι, είναι απλό γυαλί αλλά λίγο πιο σοφό!

Εννοείται πως όλες οι εκδοχές είναι αληθινές και ισχύουν.

Το ψέμα βρίσκεται στο είδωλο μας.

Περί Κολάσεως

Δε ξέρω να σου πω

αν υπάρχει

ή πώς είναι.

Μερικές φορές μόνο νιώθω

πως τη ζω.

Δεν την έχω φανταστεί καν,

προτιμώ να ακούω άλλους να την περιγράφουν

και μετά να καταρρίπτω κάθε τους λεπτομέρεια για αυτήν.

Όταν όμως ορίζεται από ανθρώπους

που η άγνοια και ο φόβος τους κάνει να παραληρούν,

γελάω

αφού ξεκινά από τη στέρηση υλικών απολαύσεων και αγαθών

και φτάνει μέχρι

τον πόνο.

Και εντάξει,

ανάλογα με το πώς προσεγγίζει κανείς τον πόνο εν ζωή,

μπορεί να του φανεί η κόλαση από

βατή/θα.τη.παλέψουμε/πιο.δύσκολα.περίμενα

έως την απόλυτη.τιμωρία/αέναη.σήψη/θέλω.να.αυτοκτονήσω.μα.δε.μπορώ.

Εγώ πάλι τη βρίσκω

ιδιαίτερα φιλόξενη

μιας και θα με βοηθήσει να κόψω και κακές συνήθειες
όπως το κάπνισμα.

Στη τελική θα πλαισιώνομαι από ειλικρίνεια.

Και φίλους,

όλους αυτούς που αποκαλώ

καλά παιδιά.

Ψάξε, ψάξε.. δε θα το βρεις.. δε θα το βρεις.. δε θα το βρεις...

Μπορώ να κινηθώ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Είμαι στο κενό.

Δεν έχει σημασία η θέση αφού όλα μετατοπίζονται χαοτικά.

Μπορώ να ανακαλέσω μνήμες από το παρελθόν, να φανταστώ το μέλλον.

Είμαι στο κενό.

Το παρόν που ζω είναι αποστειρωμένο.

Βλέπω μία όαση επιθυμιών.

Είμαι στο κενό.

Τη μια στιγμή είναι μπροστά μου και την επόμενη τόσο μακριά που δε τη διακρίνω.

Διψάω πολύ.

Είμαι στο κενό.

Αν βγάλω τη μάσκα θα πεθάνω από ασφυξία.

Ούτε τα σκατά δε μπορώ να μυρίσω.

Είμαι στο κενό.

Η τριβή με οτιδήποτε είναι μηδενική, δηλαδή τα πάντα είναι... "ασφαλή".

Θα περίμενα να αδειάσει η φιάλη μα ούτως ή άλλως δε γουστάρω αυτή τη στολή.

Είμαι στο κενό.

Το σώμα μου θα παραμείνει αιώνια αναλλοίωτο, νεκρό.

Καταδικασμένος.

Είμαι στο κενό.

Αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν ζωή.

Επιτέλους, προσγειώσου..

στη καθημερινή ρουτίνα της ζωής τόσων και τόσων ανθρώπων.






Παρακαλώ,
για την υπενθύμιση.

Γράφω για να διαγράφω - διαγράφω για να γράφω

Αν μιλούσα

θα χρησιμοποιούσα επίτηδες λέξεις σύνθετες και πολύπλοκες

με φρουφρού, αρώματα και γιρλάντες

αρκετά έξω από το τυπικό καθημερινό λεξιλόγιο του μέσου κοινού σφάλματος

με σκοπό να δημιουργήσω περίπλοκες προτάσεις γεμάτες εικόνες και νοήματα

των οποίων το περιεχόμενο θα ακολουθούσε τρελές τροχιές, ακραία και ταχύτατα εναλλασσόμενες

για να καλύψω τις πίπες ολονών.

Μα και βέβαια εννοείται πως μιλάω.

Αλλά μόνο τα γραπτά μένουν.

Για αυτό τα διαγράφω.

Σημάδεψα τον ήλιο και πυροβόλησα.

Η σφαίρα έχοντας πάρει μία ανεξέλεγκτη τροχιά, καρφώθηκε στο λαιμό του Ικάρου.


Έτρεξα να κρυφτώ σαν άτακτο παιδί που προσπαθεί να αποφύγει τη τιμωρία από τη σχιζοφρενή μαμά με το πριόνι.


Πέρασα τέσσερα χρόνια κρυμμένος και η αλήθεια είναι πως βασανισμένος από τις σκέψεις μου περί αγίου φωτός έχασα οποιαδήποτε δυνατότητα προσδιορισμού του χώρου και του χρόνου.


Ξύπνησα σε ένα νοσοκομείο κάπου στην επαρχεία. Η μαμά ήταν δίπλα ντυμένη με ένα αμφιλεγόμενο χαμόγελο, έτοιμη να ελευθερώσει ένα χείμαρρο ερωτήσεων, αλλά παραδόξως περιορίστηκε στο να με ενημερώσει πως το εξιτήριο μου ήταν πλέον γεγονός.


Μπορεί να έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, αλλά το βασανιστήριο των αναπάντητων ερωτημάτων στο μυαλό μου δεν έχει τέλος.


Ο Ίκαρος είχε τον ίδιο σκοπό με εμένα αλλά διαφορετική τακτική?
Μας χρησιμοποίησε και τους  δύο ο ήλιος?
Ήταν σίγουρα ο Ίκαρος αυτός που έφαγε τη σφαίρα, ή μήπως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ?
Πώς μπορώ να πονέσω τον ήλιο?

Το πριόνι της μαμάς γιατί δεν είναι στη ντουλάπα.. ?

DOOM d00m ΔΟ0Μ δοομ ΝΤΟΥΜ Ντ00μ Δοομ DouM Dooμ Ντοοm

μοιραίος -α -ο [miréos]: 1α. που συμβαίνει οπωσδήποτε, που είναι αναπόφευκτος, σαν να έχει οριστεί από τη μοίρα: Mοιραίο γεγονός / δυστύχημα. Είναι μοιραίο να…, είναι αναπόφευκτο. || (ως ουσ.) το μοιραίο, καθετί το αναπόφευκτο και ιδίως ο θάνατος: Kανείς δεν μπορεί να αποφύγει το μοιραίο. Ο τραυματίας υπέκυψε στο μοιραίο, πέθανε. β. που είναι ιδιαίτερα βλαβερός ή καταστρεπτικός: Mοιραίο λάθος / ταξίδι. 2. που παίζει τον πιο αποφασιστικό ρόλο σε κτ.: Ο ~ άνθρωπος. H μοιραία στιγμή. || Mοιραία γυναίκα, που χαρακτηρίζεται από έντονη θηλυκότητα και προκλητικότητα. Mοιραία μαλλιά, που είναι μακριά και καλύπτουν ένα τμήμα του προσώπου. μοιραία ΕΠIΡΡ ιδίως στη σημ. 1.


καταδίκη η [kataδíki]: η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του καταδικάζω. 1α. απόφαση δικαστηρίου με την οποία επιβάλλεται ποινή σε κατηγορούμενο που κηρύσσεται ένοχος. ANT αθώωση: ~ σε θάνατο / σε ποινή φυλάκισης / με αναστολή. Έχει εις βάρος του δύο καταδίκες για κλοπές. ΦΡ υπογράφω* την ~ μου. β. έντονη αποδοκιμασία: Είναι ομόφωνη η ~ του πολέμου / της τρομοκρατίας. 2. (μτφ.) α. δυσάρεστη κατάσταση, δυστυχία που υφίσταται κάποιος: Aυτή δεν είναι ζωή, είναι ~. Tι ~ είναι αυτή, να μην μπορείς να βρεις ούτε ένα λεπτό ησυχία! β. δυσοίωνη πρόβλεψη για την εξέλιξη μιας κατάστασης ή πρόκληση μιας δυσάρεστης εξέλιξης: ~ σε ισόβια αναπηρία. 

[αρχ. καταδίκη]


χαμός ο [xamós]: απώλεια, κυρίως για το θάνατο κάποιου αγαπητού προσώπου: Ο τραγικός ~ του παιδιού / του πατέρα του. (έκφρ.) γίνεται ~, αναστάτωση, φασαρία: Στη συγκέντρωση / στο συλλαλητήριο γίνεται ~. Mάλωσαν και έγινε ~.

Πώς να μη την αγαπάς αυτή τη λέξη. Τρομερό 3 σε 1.

Την αναπαράγεις και νιώθεις ότι ίσως δε ξημερώσει πια!