Σημάδεψα τον ήλιο και πυροβόλησα.

Η σφαίρα έχοντας πάρει μία ανεξέλεγκτη τροχιά, καρφώθηκε στο λαιμό του Ικάρου.


Έτρεξα να κρυφτώ σαν άτακτο παιδί που προσπαθεί να αποφύγει τη τιμωρία από τη σχιζοφρενή μαμά με το πριόνι.


Πέρασα τέσσερα χρόνια κρυμμένος και η αλήθεια είναι πως βασανισμένος από τις σκέψεις μου περί αγίου φωτός έχασα οποιαδήποτε δυνατότητα προσδιορισμού του χώρου και του χρόνου.


Ξύπνησα σε ένα νοσοκομείο κάπου στην επαρχεία. Η μαμά ήταν δίπλα ντυμένη με ένα αμφιλεγόμενο χαμόγελο, έτοιμη να ελευθερώσει ένα χείμαρρο ερωτήσεων, αλλά παραδόξως περιορίστηκε στο να με ενημερώσει πως το εξιτήριο μου ήταν πλέον γεγονός.


Μπορεί να έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, αλλά το βασανιστήριο των αναπάντητων ερωτημάτων στο μυαλό μου δεν έχει τέλος.


Ο Ίκαρος είχε τον ίδιο σκοπό με εμένα αλλά διαφορετική τακτική?
Μας χρησιμοποίησε και τους  δύο ο ήλιος?
Ήταν σίγουρα ο Ίκαρος αυτός που έφαγε τη σφαίρα, ή μήπως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ?
Πώς μπορώ να πονέσω τον ήλιο?

Το πριόνι της μαμάς γιατί δεν είναι στη ντουλάπα.. ?

1 σχόλιο:

C. είπε...

doom doom doom, gonna shoot you right down, doom doom doom..

se ry8mo john lee hooker